"Sayın Recep Tayyip Erdoğan hep bizimleydi" açıklamasıyla başladığını fark ediyorum şimdilerde. Aslında daha önce Cemil Turan'a şikeci diyen Yılmaz Özdil'e ben laf ederken Cemil ağabeyin susmasını anlamadığım zaman fark etmeliymişim belki de. Çok mu romantiğim? Aşığım ben Fenerbahçe'ye, nasıl romantik olmayacakmışım?
Neyse, sonra Acıbadem sponsorluğu, onu savunan Fenerbahçelilerle kavga etmek. Zaten hemen öncesinde "bize her yer Trabzon Sina". Ali Koç'un önüne yatması, hatta göreve tam da 3 Temmuz'da getirmesi derken bugün de Volkan ağabey. Ağabey diyorum elbette. Büyüğüm. Onca zaman birlikteydik kulüp döneminde. Ve sonrasında da. Ama bir yere kadar.
Sırada kim var bilemem. Zerre kadar da ilgilendirmez. Ben kavga ettiğimle kalmış olurum, o kadar. Geriye bakınca Fenerbahçe var. İleriye bakınca da. Ve dostlar. Benim gibi düşünen, düşünmeyen.
Sevmediğim, anlaşamadığım birisiyle aynı saftaysam bilin ki konu Fenerbahçe'dir, Fenerbahçe'nin iyiliğidir. En güzel uzaktan sevmek, tribünden. Konu Fenerbahçe'dir. Sevdiklerim Fenerbahçe sayesindedir. Kişiler bir kenara yazılır, bazen de silinir. Ne Koç ne Yıldırım, ne de Kocaman. Her biri bir isimdir. O kadar.
Diyecek bir şey kaldı mı? Önce Fenerbahçe. O kadar.